Sansa's verhaal
Niemand wil afscheid nemen van zijn super-buddy.
Nee, je wil dat hij/zij ‘eeuwig’ bij je blijft. Spijtig genoeg is dit niet zo.
Als hondenmama wil ik dan ook elke fase die mijn maatje meemaakt op de één of andere manier vasthouden.
Foto’s zijn hierbij een hulp en ze zijn bovendien mooie herinneringen om te koesteren.
Sansa, ons rottweilerteefje, heeft me dit alles meer dan ooit doen inzien.
Ze gaf me bovendien de moed om mijn hobby eindelijk in een professioneler avontuur te gieten.
Ze is mijn muze.
Graag laat ik je kennismaken met onze kleine muis, Sansa.
Ze zag als superklein ‘kakkernestje’ het daglicht in april 2019. Haar prille leven hing meteen aan een zijden draadje. Strijdvaardig als ze was, werd ze een vrolijke kleine rottweiler-meid. Ze kreeg van bij haar geboorte de roepnaam 'mini-me'.
Onze kinderen gaven haar echter de naam Sansa, naar de strijdvaardige prinses uit de serie Games of Thrones.
Ze groeide op met onze vier andere honden die haar heel snel onder hun hoede namen. Zus Roxy beschouwde haar als haar pupje en grote rottweilerbroer werd haar soulmate. Sansa kreeg snel de bijnaam ‘Snappy’; ze hapte overal in. Het liefst in de pootjes van ’mama- Roxy’.
De vrolijke en steeds goedgemutste Sansa werd groter en groter. De ‘gang’ van vijf was onafscheidelijk – één voor allen, allen voor één ;) .
En toen ging het mis. Zagen we het goed? Sloeg ze door haar pootje bij het rennen? Raar. Een week later begonnen de alarmbellen luider te rinkelen. Ze struikelde meer en meer. De kalender gaf eind december aan, volle kerstperiode. Op aanraden van vrienden lieten we Sansa onderzoeken in een Luikse dierenkliniek. Het verdict sloeg in als een bom: Sansa vertoonde alle symptomen van de genetische verlammingsziekte LEMP. Een bloedstaal werd naar het labo opgestuurd. Na twee weken bang afwachten, kregen we het resultaat: negatief. Geen LEMP of JLPP maar wat was het dan? Onderzoeken volgden. Het werd snel duidelijk dat er iets mis was met haar nekgewrichten. Kortom ze moest een zware neurologische operatie ondergaan in de hoop dat haar klachten zouden stabiliseren of in het beste geval minderen.
Er volgde een moeilijke periode. Ijsberend en tegelijkertijd hoopvol wachten op het dagelijks telefoontje van de dierenkliniek (Herentals). Na 10 dagen kregen we eindelijk groen licht om haar naar huis mee te nemen met het ‘bevel’ van strikte benchrust. Broer Pemba (Cavalier King Charles) hield Sansa continu gezelschap in de bench. Stilaan mocht ze, ondersteund door draagriemen, iets langer uit haar bench om te ‘wandelen’. En toen was er corona; een geluk bij een ongeluk. Thuiswerk zorgde ervoor dat mijn man en ik samen onze revaliderende meid letterlijk konden ondersteunen. Fysiotherapie volgde. Dit deed haar zo deugd; je zag haar met rasse schreden vooruitgaan. Op haar eerste verjaardag in april 2020 kon ze goed stappen en zelfs lopen.
In juni werd Sansa mama, surrogaat-mama wel te verstaan. Twee cavalierpups voegden zich bij de ‘gang’. Het waren meteen haar pups. Ze lag met hen in de grote bench, hield ze continu in het oog, … Het moederschap deed haar deugd.
Aan het einde van de zomervakantie pakten de donderwolken zich opnieuw samen. Sansa werd loom. Iets met de hormonen? Toch maar een bloedonderzoek. Het ernstige gezicht van onze veearts sprak boekdelen. Hij kon het zelf niet geloven: nierfalen.
Opnieuw een reeks onderzoeken die weinig resultaat opleverde. Het hoe en waarom bleven onbeantwoord en op het belangrijkste ‘wat nu’ bleef men het antwoord zeker schuldig. We verdiepten ons in eiwitarme dieetvoeding. De voeding die op de markt is, was geen succes. Ik begon te koken voor Sansa. Het leek even de goede richting uit te gaan.
Ze bleef onze dappere meid. Hoe zwak ze ook was, ze bleef met de broers spelen en rennen op de weide. En dit tot ze ‘s nachts van 9 op 10 oktober aangaf dat het niet meer ging. Het was genoeg geweest. Onze engel vloog stilletjes weg in haar vertrouwde omgeving omringd door haar broers, baasjes en de veearts.
Achttien maanden maakte Sansa deel uit van ons gezin. Dit doet ze nog steeds. Met tranen maar ook een brede glimlach kijk ik naar haar foto’s. Op het moment dat we vernamen dat het mis kon gaan met onze Snappie, begon ik haar fanatiek te fotograferen en filmen.
Mijn manier om haar ook later te kunnen vasthouden.
Haar doorzettingsvermogen en opgewektheid gaven bovendien het duwtje dat ik nodig had om ook andere hondenmama’s en –papa’s mooie herinneringen te kunnen schenken.